Tabaksrook bevat een groot aantal chemische verbindingen, waaronder nicotine, koolmonoxyde, teer en andere agressieve gassen. Nicotine irriteert de slijmlaag, en ook de agressieve gassen beschadigen het slijm. De normale afweerprocessen die in de slijmlaag plaatsvinden worden hierdoor op den duur verstoord. Schadelijke stoffen zakken door de slijmlaag en dringen door de wanden van de cellen. De cellen raken ontstoken en witte bloedlichaampjes schieten te hulp.

De zieke cellen worden afgestoten en verdwijnen samen met de witte bloedlichaampjes in de slijmlaag. Door de plotselinge activiteit zwelt het weefsel op en zorgt voor een vernauwing van het luchtkanaal. De cellen op de basislaag delen zich nu en vormen nieuwe gezonde cellen. Als de vervuiling echter maar door blijft gaan komen er voor de trilhaarcellen slijmproducerende cellen in de plaats. Die gaan veel slijm produceren om de vervuiling buiten te houden. Dit dikkere, taaie slijm zakt tussen de trilharen in waardoor ze bijna niet meer kunnen bewegen. Ze kunnen hun werk niet meer doen en voeren de grote hoeveelheden slijm niet meer af. Alleen door regelmatig hoesten is het opgehoopte slijm nog uit de longen te verwijderen.

Mensen die lang roken hebben dan een rokershoest. Ze zijn vaak kortademig en hebben een slechte conditie. In feite zijn de luchtwegen dan voortdurend ontstoken: een chronische bronchitis. Door de rook raken ook de longblaasjes ontstoken. Opruimcellen gaan de ontstekingen te lijf en produceren een stof die het normale evenwicht verstoort. Bij een deel van de rokers wordt de elastische steunstructuur, die de longblaasjes in vorm houdt, langzaam aangetast.

Elke keer als er een elastiekje knapt verdwijnt de rek uit het weefsel en op den duur scheuren de wanden van de longblaasjes en de bloedvaatjes ofwel er ontstaat longemfyseem. Het totale werkzaam oppervlak van de longblaasjes wordt steeds kleiner en er ontstaat een zuurstof tekort en kooldioxyde-overschot in het bloed.

Dat leidt tot kortademigheid en het slechter functioneren van het lichaam. Door de ophoping van vervuild slijm kunnen er steeds meer schadelijke stoffen in de cellen doordringen. Die stoffen kunnen een mutatie in het DNA van de celkern veroorzaken. De zieke, onbestuurbare cel gaat zich in hoog tempo delen. Zo ontstaat er een tumor die het weefsel om zich heen aantast. (Bron : Stivoro)